Σε μία εβδομάδα, στην τελευταία διπλή αγωνιστική της Euroleague για το ημερολογιακό έτος 2024, που έως τώρα οι ελληνικές ομάδες έχουν το απόλυτο νικών, τα πάντα έχουν επισκιαστεί από τον σοκαριστικό τραυματισμό του Ματίας Λεσόρ, μαζί με όλα όσα ακολούθησαν.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Η «διαβολοβδομάδα» είχε ξεκινήσει ιδανικά για τους πρωταθλητές Ευρώπης. Επιβλητική νίκη από πλευράς τους κόντρα στην ανεβασμένη Αρμάνι, με την ομάδα του Εργκίν Αταμάν να δείχνει να αφυπνίζεται. Στο ίδιο μήκος κύματος μάλιστα κινήθηκε και το ξεκίνημα του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ. Με το πόδι πατημένο στο… γκάζι, οι «πράσινοι» έδειχναν να το διασκεδάζουν απέναντι στην Μπασκόνια.
Γιορτινή ατμόσφαιρα. Όλα αυτά μέχρι το πρώτο λεπτό της επανάληψης. Σιγή. Ή μάλλον κραυγές. Ενός γίγαντα. Οι κραυγές ενός τίμιου γίγαντα γαρ – για να δανειστούμε την μοναδική φράση του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου – έκαναν τους πάντες να λυγίσουν, να σωπάσουν. Είχαν όλοι καταλάβει, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου, τι είχε συμβεί. Λυγμοί. Το μπάσκετ είχε πλέον περάσει σε δεύτερη – ή και πιο κάτω – μοίρα.
Και να που έρχεται η στιγμή να αποχωρήσει από το παρκέ. Αναμονή. Όλοι σκέφτηκαν. Θα πάρουν τον Λεσόρ με φορείο ή αμαξίδιο; Ήταν λογική η σκέψη. Όχι για την ψυχή του Λεσόρ όμως. Το παλληκάρι, με σπασμένο πόδι, σκέφτηκε διαφορετικά. Είπε, ίσως, από μέσα του: «Δεν θα το βάλω κάτω». Άλλωστε, πότε το έβαλε κάτω ο ψηλός από την Μαρτινίκα; Ποτέ. Σηκώθηκε και πήγε με κουτσό, τρέχοντας προς τα αποδυτήρια.
Σίγουρα, πέρασε από το μυαλό πολλών ότι το έπραξε, για να μην προκαλέσει κάποιο ψυχικό τραύμα στον γιο του. Οι δικηγόροι του διαβόλου ρώτησαν: «Και πού το ξέρετε αυτό;». Ο Γάλλος είχε και εδώ την απάντηση. Αμέσως μετά, μέσα από το ασθενοφόρο, έβγαλε χαμογελαστός – με το χαμόγελο του πόνου – selfie με τον γιο του, προφανώς για να ηρεμήσει τον πιτσιρικά. Τι να πει κανείς για την ψυχή του; Τα λόγια είναι μάλλον περιττά.
Όπως έγραψε και ένας συνάδελφος στα social media, «ο Λεσόρ θύμισε το “η ζωή είναι ωραία” του Μπενίνι». Πόσο πιο ακριβές; Για τον σέντερ του τριφυλλιού, η ζωή είναι ωραία. Και έτσι ακριβώς, όπως στην εκπληκτική αυτή ταινία, έτσι κι εδώ, ο Ματίας Λεσόρ το πέρασε στον γιο του ως… παιχνίδι. Ναι, το μπάσκετ είναι παιχνίδι, θα πει κάποιος. Αλλά ο Λεσόρ δείχνει να έχει καταλάβει καλύτερα από τους περισσότερους και το παιχνίδι της ζωής. Σε αυτό που δεν υπάρχει restart. Σε αυτό που πρέπει πάντα να προχωράς. Σε αυτό που οι δυσκολίες είναι εκείνες που καθορίζουν έως πού μπορείς να φτάσεις. Εκεί που το «θα επιστρέψω δυνατότερος» του Λεσόρ δεν είναι απλά κλισέ, αλλά η πραγματική του θεώρηση στη ζωή.
Τα «respect» στον αθλητή Ματίας Λεσόρ τα έχουμε δώσει πόσες φορές. Νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε και στον σεβασμό που αξίζει ο πατέρας, ο άνθρωπος Ματίας Λεσόρ!
Υ.Γ. (1): Τι να πει κανείς και για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Πήγε κατευθείαν πάνω από τον συμπαίκτη του, ξέσπασε σε λυγμούς και έδειχνε σαν να τον είχε καταπιεί ο συναισθηματικός του φόρτος. Η σκηνή που ευστοχεί σε τρίποντο και επιστρέφει στην άμυνα δακρυσμένος είναι εξαιρετικό παράδειγμα για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για ένα «διαμάντι», έναν αθλητή κόσμημα για τα ευρωπαϊκά και δη τα ελληνικά γήπεδα.
Υ.Γ. (2): Το δέσιμο που αναπτύσσει η ομάδα με τον κόσμο του Παναθηναϊκού προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό τον ρομαντισμό άλλων εποχών. Όπως γνωστοποιήθηκε, εννέα (!) άτομα λιποθύμησαν μετά το συμβάν με τον Λεσόρ. Είπαμε. Οι κραυγές ενός γίγαντα ραγίζουν τα πάντα. Ευτυχώς, οι καρδιές αυτές των φίλων του τριφυλλιού άντεξαν, παρά το αρχικό σοκ που υπέστησαν.
Υ.Γ. (3): Αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα της Μπασκόνια. Παίκτες που μόλις είχαν ηττηθεί με διαφορά 35 πόντων, επαγγελματίες του κορυφαίου επιπέδου, απέδειξαν περίτρανα ότι η υγεία, η ανθρωπιά βρίσκεται πάνω από όλα, παρά την τάση των ημερών, που τις θέλει να θυσιάζονται στον βωμό της απάθειας και του μίσους.
