Έχουμε ξεπεράσει αισίως τα μέσα του Ιουλίου, το σίριαλ Micic έχει λήξει και οι συζητήσεις για το μεταγραφικό σχεδιασμό των ομάδων συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Σε αυτό το πλαίσιο, ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα είναι το τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στο κομμάτι της απόκτησης guard, ειδικά από τη στιγμή που με τον Donta Hall δείχνει να κλείνει την τριάδα των center του.
Το όνομα που βλέπουμε, όμως, ίσως πιο συχνά από κάθε άλλο, στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων, είναι αυτό ενός παίκτη που ήδη φοράει τα ερυθρόλευκα. Όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, ο Keenan Evans είναι αυτός που επικαλούνται πολλοί από αυτούς που συμμετέχουν στο διάλογο για τις ανάγκες της περιφερειακής γραμμής των πρωταθλητών Ελλάδας. Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που θεωρούν πως ο Αμερικανός guard αποτελεί απάντηση στα περισσότερα από τα ερωτήματα (φτάνοντας ή και ξεπερνώντας τα όρια του Μεσσιανισμού) και εκείνοι που οριακά δεν τον υπολογίζουν καθόλου. Φυσικά, η αλήθεια βρίσκεται και πάλι στη μέση.
Η διαφορά του πλήθους από τις ανάγκες
Με το Γιώργο Μπαρτζώκα και το επιτελείο του να έχουν επιστρέψει από τις ΗΠΑ, χωρίς να φαίνεται να έχει προκύψει κάτι άμεσο από το ταξίδι τους εκεί, έχουν αρχίσει οι πρώτοι ψίθυροι για το ενδεχόμενο να μην αποκτηθεί παίκτης στην περιφέρεια του Ολυμπιακού. Βασικό επιχείρημα είναι το πλήθος των παικτών: Evans, Walkup, Lee, Dorsey, Fournier, McKissic, Λαρεντζάκης, Νετζήπογλου, συν τους Παπανικολάου και Ward που υπολογίζονται για τη θέση του small forward. 8+2 παίκτες για 3 θέσεις (πολύ) χοντρικά. Υπάρχει ένα θέμα, όμως, σε αυτή τη συλλογιστική: είναι τελείως λανθασμένη.
Το αν χρειάζεται μία ομάδα κάποιον παίκτη, κρίνεται πρώτα από όλα από τα χαρακτηριστικά. Το μπάσκετ είναι άθλημα ρόλων, και αυτό είναι βασικό επιχείρημα όταν εξετάζουμε το fit ενός παίκτη σε ένα σύνολο. Αν αξιολογήσουμε σε αυτό το πλαίσιο το ρόστερ του Ολυμπιακού, θα διαπιστώσουμε ότι είναι ελλειματικό. Και αυτό διότι από μία περιφέρεια που την περασμένη σεζόν ταλαιπωρήθηκε αρκετά, με παίκτες να υπερφορτώνονται λόγω τραυματισμών άλλων, έχουν αποχωρήσει δύο guard που είχαν ρόλους. Και με βάση τα όσα ακούμε, αυτοί οι ρόλοι θα πρέπει να καλυφθούν από έναν.
Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι φυσικά ο Nigel Williams-Goss. Ο Αμερικανός ήταν ο μοναδικός που είχε την ικανότητα να “τρέξει” την επίθεση του Γιώργου Μπαρτζώκα μετά τον Thomas Walkup, όντας καθαρός point guard. Είχαμε θίξει σε αυτή τη στήλη και κατά τη διάρκεια της σεζόν την αξία τέτοιων παικτών, με αφορμή την απουσία του νυν παίκτη της Ζάλγκιρις από το δεύτερο ημίχρονο του “αιωνίου” ντέρμπι για τη Euroleague. Συνοπτικά, είχαμε τονίσει πως είναι σχεδόν αδύνατο για μία ομάδα να λειτουργήσει σωστά σε βάθος χρόνου, χωρίς τουλάχιστον έναν καθαρό PG. Παράλληλα, οι παίκτες αυτοί είναι αρκετά σπάνιοι πλέον, γεγονός που καθιστά ακόμα πιο σημαντική την παρουσία τους ή μη σε μία ομάδα.
Επιπλέον, παρελθόν αποτελεί και ο Luca Vildoza. Ο Αργεντίνος μπορεί να μην άφησε την καλύτερη γεύση, ωστόσο μέχρι να μπερδευτούν οι ρόλοι εξαιτίας κυρίως του προβλήματος του Walkup στη μέση αλλά και των δικών του μικροτραυματισμών, έδινε συγκεκριμένα πράγματα και είχε βρεθεί ένα πλαίσιο στο οποίο ήταν αρκετά αποδοτικός. Συγκεκριμένα, στην επίθεση λειτουργούσε ως δευτερεύων χειριστής (δηλαδή στο δεύτερη φάση της set επίθεσης και στο transition), ενώ στην άμυνα αναλάμβανε συχνά να πιέσει το χειριστή, προκειμένου ο Walkup να πάει πάνω στο βασικό σκόρερ της αντίπαλης ομάδας. Για παράδειγμα, μπορούσε να πιέζει τον Grant, για να αναλάβει ο Walkup τον Nunn. Αρχής γενομένης από το “διπλό” του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ για τη Euroleague, ο ρόλος του Vildoza ήταν σημαντικός και για την απελευθέρωση του Fournier, που μπορούσε να είναι ο τρίτος χειριστής της πεντάδας και να λειτουργεί και off-ball.
Στις δύο αποχωρήσεις προσθέστε και μία ανάγκη που στην πραγματικότητα δεν κάλυψε ποτέ ο Ολυμπιακός: την ύπαρξη χειριστή με ισορροπία δημιουργίας-εκτέλεσης. Όλοι οι guard των “ερυθρολεύκων” έχουν ξεκάθαρη ροπή είτε στην εκτέλεση είτε στη δημιουργία, αφαιρώντας το απρόβλεπτο ως ένα βαθμό. Αυτός κατ’ εμέ ήταν και ο λόγος που δεν έπαιζε τόσο pick and roll ο Μπαρτζώκας. Η αποτελεσματικότητα των χειριστών του ήταν χαμηλή και ο προπονητής των Πειραιωτών δεν μπορούσε να επιμένει σε κάτι που δε λειτουργούσε αρκετά καλά. Ο μοναδικός με μία σχετική ισορροπία ήταν ο Williams-Goss, ο οποίος όμως λόγω αργού release αντιμετωπιζόταν παθητικά από τις άμυνες. Κοινώς, όλους τους δημιουργούς οι αντίπαλοι τους έπαιζαν under στα pick and roll, περιορίζοντας έτσι σημαντικά τους χώρους στο παρκέ και συνεπώς την αποτελεσματικότητα της δράσης. Επίσης, οι Πειραιώτες δεν είχαν κάποιον πραγματικά ικανό πασέρ που να μπορεί να επιτεθεί σε άμυνες αλλαγών.
Τεράστιες απαιτήσεις από τον Evans
Σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν αποκτήσει παίκτη στην περιφέρεια, ουσιαστικά όλοι οι παραπάνω ρόλοι (και αυτός που δεν καλύφθηκε ποτέ), πέφτουν πάνω στον Keenan Evans. Αναπόφευκτα, εγείρονται ερωτήματα πρώτον για το ποιους από αυτούς τους ρόλους μπορεί να υπηρετήσει και δεύτερον για το αν η κατάστασή του μετά το δεύτερο σοβαρό τραυματισμό θα του επιτρέψει να κάνει όλα τα πράγματα που στον Ολυμπιακό ήξεραν ότι μπορεί να κάνει όταν τον απέκτησαν. Θέλω να προσθέσω και ένα τρίτο σημείο προβληματισμού όμως: Ακόμα και αν επανέλθει πλήρως ο Αμερικανός, μήπως είναι πολύ μεγάλο το βάρος που θα κληθεί να σηκώσει;
Θα ξεκινήσω λέγοντας κάτι που ίσως είναι προφανές. Ο Keenan Evans στα δικά μου μάτια είναι ο τέλειος combo guard για το σύστημα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και τα παντρεύει με μία τρομερή ωριμότητα και παραστάσεις από το επίπεδο της Euroleague. Μιλάμε για παικταρά με όλη την έννοια της λέξης και η επιλογή του, αλλά και το πόσο γρήγορα επήλθε η συμφωνία μαζί του (πολύ πριν το φινάλε της σεζόν 2023-24) συνιστούσαν εξαιρετικές κινήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει το τοπίο αν δεν είχε υποστεί το σοβαρό τραυματισμό στα τέλη του Μαΐου του 2024. Έχοντας ξεκαθαρίσει τα παραπάνω, μπορούμε να περάσουμε στο πιο τεχνικό σκέλος της ανάλυσής μας.
Ένας καθαρός shooting guard που εξελίχθηκε σε πλήρη combo guard
Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών αυτού του μεγέθους, ο Evans θεωρούταν point guard για τα αμερικανικά δεδομένα, αλλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ήταν αποκλειστικά “2”. Η θέση “1” και ο τρόπος που παίζεται στο υψηλότερο επίπεδο του μπάσκετ στη γηραιά ήπειρο απαιτεί εκπαίδευση και ελάχιστοι την κατακτούν πραγματικά. Σκεφτείτε όλους τους σκόρερ τύπου Mike James τα τελευταία χρόνια. Για να συνδυάσουν την προσωπική με την ομαδική επιτυχία, χρειάζονταν πάντα έναν κοντρολαρισμένο guard δίπλα τους. Ακόμα και ο Nunn, ήταν πιο κυρίαρχος τη χρονιά που ο Σλούκας ήταν σε θέση να τον βοηθήσει περισσότερο. Επιπλέον, από τη στιγμή που ένας γυμναστής του επιπέδου του Ανδρέα Γκατζούλη θεωρεί δεδομένο πως σωματικά βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω με τίποτα. Μόνος προβληματισμός, λοιπόν, είναι το πόσο καιρό θα του πάρει να βρει ρυθμό και αυτοπεποίθηση με δεδομένο ότι θα απέχει σχεδόν 1,5 χρόνο από επίσημους αγώνες όταν θα ξεκινήσει η νέα σεζόν.
Ο guard του Ολυμπιακού, λοιπόν, ανήκει στην κατηγορία των παικτών που εξελίχθηκαν σημαντικά. Πλέον αποτελεί σίγουρα καθαρό combo guard που μπορεί να λειτουργήσει και ως άσος. Ωστόσο, πραγματικός point guard δεν είναι. Έχει και θα έχει για πάντα το νου του πρώτα στο σκοράρισμα Και με την παρούσα δομή στο “ερυθρόλευκο” ρόστερ, φαίνεται ότι θα χρειαστεί να λειτουργήσει ως τέτοιος για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στην πραγματικότητα, αν δεν αποκτηθεί άλλος ένας guard που να μπορεί να οργανώσει το παιχνίδι έστω και για μερικά λεπτά, ο Evans θα είναι ο βασικός PG, με δεδομένο ότι ο Walkup θα κάνει ένα βήμα πίσω στην ιεραρχία, λόγω των προβλημάτων που τον έχουν ταλαιπωρήσει. Αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλεί προβληματισμό, δεδομένου πως είδαμε και την περασμένη σεζόν πως όταν δε βρισκόταν στο παρκέ ο Williams-Goss ή ο Walkup, η επίθεση των Πειραιωτών δυσλειτουργούσε πλήρως. Προσθέστε σε αυτό και την απουσία της ασφάλειας που πρόσφερε το παιχνίδι του Fall από το low post (με τα όσα αρνητικά είχε βεβαίως η συνολική παρουσία του).
Με βάση τη στελέχωση που υπάρχει, λοιπόν, ο Evans θα είναι αυτός που θα πρέπει να στήνει τα περισσότερα pick and roll, αφού είναι ο μοναδικός χειριστής που διαθέτει ικανότητα τόσο στη δημιουργία όσο και στην εκτέλεση. Σημείωση: ο Fournier πέραν του ότι λογίζεται ως πλάγιος, έχει πάντα ως προτεραιότητα την εκτέλεση. Με δεδομένο ότι όλοι οι ψηλοί είναι χρήσιμοι πρωτίστως μέσω του pick and roll (και δευτερευόντως με handoff), ο ρόλος αυτός αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Παράλληλα, είναι ο μοναδικός που μπορεί να επιτεθεί σε άμυνα αλλαγών με μεγάλη αποτελεσματικότητα και μακράν ο καλύτερος σε καταστάσεις iso. Αλλά για να λειτουργήσει περισσότερο ως εκτελεστής, θα πρέπει να παίρνει πολύ χρόνο μαζί με τον Walkup ή έναν παίκτη τέτοιου τύπου, πράγμα που με βάση το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού για τον Jones-Garcia, δε θα είναι εφικτό για πολλά λεπτά.
Το γεγονός αυτό απειλεί να ακυρώσει μεγάλο μέρος των ικανοτήτων του αποφοίτου του Τέξας Τεκ. Μιλάμε μεν για έναν από τους πιο κοντρολαρισμένους σκόρερ στην Ευρώπη, ωστόσο παραμένει ένας σκόρερ. Θα ήταν αδόκιμο να τον δούμε σε ένα ρόλο στον οποίο θα πρέπει πρώτα να μοιράζει το παιχνίδι στους υπολοίπους και σε δεύτερο χρόνο να σκέφτεται να εκτελέσει ο ίδιος. Το αντεπιχείρημα, εδώ βέβαια, είναι πως η επίθεση του Ολυμπιακού προσφέρει σε όλους τους παίκτες ευκαιρίες να σκοράρουν υπό καλές συνθήκες, αν λειτουργήσει σωστά. Ακόμα και έτσι, ο τελικός προβληματισμός είναι ο ίδιος.
Πάμε και στην άλλη μεριά του παρκέ. Αν όντως ο Evans είναι σε θέση να αποτελέσει τον leading guard του Ολυμπιακού τη νέα σεζόν, θα παίζει αρκετά λεπτά χωρίς τον Walkup δίπλα του. Σε όσα από αυτά δεν βρίσκονται μαζί του ταυτόχρονα οι Walkup και Ward, θα πρέπει να αναλάβει να πιέσει το βασικό χειριστή, ούτως ώστε ο Τεξανός ή ο πρώην παίκτης της Παρί να αναλάβει τον βασικό σκόρερ των αντιπάλων. Επίσης, δεδομένα θα χρειαστεί να αμυνθεί στο low post σε αλλαγές, πράγμα που σίγουρα μπορεί να κάνει καλά.
Ο βασικός προβληματισμός
Και ερχόμαστε στο βασικό ζήτημα και την αιτία της ύπαρξης του παρόντος κειμένου: Μήπως είναι υπερβολικό το βάρος; Θα μπορέσει ο Evans μετά από τόσο μακροχρόνια απουσία να υπηρετήσει όλες τις αρμοδιότητες που φαίνεται πως είναι ο μοναδικός που έχει το πακέτο να καλύψει; Και αντίστροφα: μπορεί να αντέξει ο Ολυμπιακός σε μία σεζόν πιο απαιτητική από ποτέ, να δει τον Αμερικανό να μην είναι από την αρχή σε υψηλά στάνταρ;
Το μπάσκετ είναι άθλημα ρόλων. Δεν έχει σημασία πόσους παίκτες έχεις, αλλά πόσα “κουτάκια” καλύπτουν αυτοί. Το πλήθος των περιφερειακών παικτών στον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή είναι μεγάλο, τεράστιο για την ακρίβεια αν μετρήσουμε και τους πλάγιους. Τα πιο κρίσιμα από αυτά, όμως, μόνο ο Evans τα…τικάρει. Η πληρότητά του σίγουρα αποτελεί αιτία για χαμόγελα στις τάξεις των φίλων της ομάδας του Πειραιά, αλλά το όνομά του δεν μπορεί να είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται για το πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες.
Αν θέλουν στον Ολυμπιακό να πάρουν το μέγιστο που μπορεί να δώσει αυτός ο ομολογουμένως εξαιρετικός παίκτης, οφείλουν να τον προστατεύσουν, ακόμα και αν αυτό απαιτεί επικάλυψη σε ορισμένα χαρακτηριστικά. Διαφορετικά, κινδυνεύουν ένα πανάκριβο ρόστερ να εξαρτάται σε δυσανάλογο βαθμό από την κατάσταση ενός και μόνο αθλητή. Ο οποίος αθλητής, μάλιστα, προέρχεται όχι από έναν, αλλά από δύο εκ των σοβαρότερων τραυματισμών που μπορεί να βιώσει κάποιος. Όπως γίνεται σαφές, όμως, και από τα όσα έχουμε αναλύσει παραπάνω, ακόμα και χωρίς τους τραυματισμούς, θα ήταν ζήτημα για το σχεδιασμό της ομάδας μία τέτοια εξάρτηση από έναν και μόνο guard. Πιο αναλυτικά για ολόκληρο τον προγραμματισμό θα μιλήσουμε, όμως, σε άλλη φάση, διότι η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν.
