Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μετακίνηση του Jonas Valanciunas στον Παναθηναϊκό -εφόσον ολοκληρωθεί- θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη μεταγραφική κίνηση του φετινού καλοκαιριού και όχι μόνο, για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι κάτι ακόμα παραπάνω και θα εξετάσουμε τους λόγους που ισχύει αυτό, αναλυτικά.
Μία λαμπρή καριέρα
Με μία γρήγορη ματιά στα νούμερα της καριέρας του, καθίσταται άμεσα σαφές ότι ο Valanciunas ανήκει σε πολύ μικρή λίστα παικτών για τα δεδομένα της Ευρώπης. Οι σχεδόν 1000 συμμετοχές στο NBA σε βάθος 13 ετών, οι μέσοι όροι που αγγίζουν το double-double (13,1 πόντοι και 9,3 rebound), είναι τα προφανή. Ο Λιθουανός όμως, έχει και 58 συμμετοχές στα playoff με μέσο όρο 13,2 πόντους και 10,1 rebound, γεγονός που δείχνει πως ήταν βασικότατος στο prime του, όπου και αν έπαιζε.
Η παραπάνω διαπίστωση, επιβεβαιώνεται και από τα 145.000.000 δολάρια που έχει βγάλει από τα συμβόλαιά του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Όσα έχουμε αναφέρει ως τώρα, βέβαια, αφορούν κυρίως σε μία άλλη φάση της καριέρας του παίκτη, ο οποίος πλέον σε ηλικία 33 ετών, έχει αρχίσει να υποχωρεί στον τομέα αυτό. Πού βρίσκεται όμως σε σύγκριση με άλλα σπουδαία ονόματα που έκαναν τη μετάβαση;
Το status του παίκτη παραμένει υψηλό
Σε αντίθεση με πολλούς μεγάλους παίκτες που περνούν τον Ατλαντικό για να αγωνιστούν στη Euroleague μετά από πολυετή καριέρα στο NBA, ο Valanciunas λογίζεται ως παίκτης που εξακολουθεί να είναι σε θέση να υπηρετήσει σημαντικότατο ρόλο, σε κορυφαία ομάδα. Η ανταλλαγή του στους Νάγκετς, οι οποίοι τον υπολόγιζαν ως backup του Nikola Jokic, μιλάει από μόνη της.
Δεν είναι (μόνο) το παρελθόν του Λιθουανού center που τον καθιστά σπουδαίο, αλλά και το γεγονός ότι ακόμα και στα 33 του χρόνια, θεωρείται ικανός να υπηρετήσει σημαντικό ρόλο σε ομάδα με στόχο το πρωτάθλημα. Με βάση τα ρεπορτάζ που υπάρχουν από τις ΗΠΑ, το front office της ομάδας του Ντένβερ είχε αρχίσει να καταστρώνει τα σχέδιά του για τη νέα σεζόν έχοντας το διεθνή Λιθουανό ως backup του Jokic (θέση στην οποία υποφέρουν εδώ και αρκετά χρόνια), αλλά εξετάζοντας και το ενδεχόμενο να αγωνίζονται για μερικά λεπτά μαζί οι δύο Ευρωπαίοι center, ακολουθώντας την τάση των μεγάλων κορμιών, που επιστρέφει μετά από χρόνια.
Η έκπληξη με την οποία υποδέχθηκαν την είδηση οι Αμερικανοί ρεπόρτερ, επιβεβαιώνει σε απόλυτο βαθμό όσα προαναφέραμε. Δε θεωρούσαν σε καμία περίπτωση “τελειωμένο” τον Valanciunas. Αντιθέτως, η προσθήκη του από τους Νάγκετς θεωρήθηκε μία εξαιρετική κίνηση, ενώ η διαφαινόμενη απώλειά του, τους φέρνει σε δύσκολη θέση, αφού η δεξαμενή των ελεύθερων center δεν περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση παίκτη ανάλογης αξίας και συμβατότητας με το σύστημά τους.
Η απόφαση να αφήσει εγγυημένο συμβόλαιο
Μία άλλη διαφορά στην περίπτωση του Valanciunas από αυτή του Nunn ή του Fournier για παράδειγμα, έχει να κάνει με την ύπαρξη συμβολαίου. Οι αστέρες των δύο “αιωνίων” πήραν την απόφαση να περάσουν τον Ατλαντικό όντας ελεύθεροι και αφού δέχθηκαν προτάσεις από ομάδες του NBA, οι οποίες δεν τους ικανοποίησαν. Αμφότεροι, δε, αγωνίζονται σε θέσεις στις οποίες υπάρχει πλειάδα παικτών και παράγονται διαρκώς νέοι. Η δεξαμενή των center από την άλλη, είναι πολύ πιο μικρή, γεγονός που θα καθιστούσε το Λιθουανό ακόμα πιο πολύτιμο για όποια ομάδα τον είχε στις τάξεις της.
Για να πάμε και πιο πίσω χρονικά, ο Josh Childress και αργότερα ο Nikola Mirotic, ήταν ελεύθεροι. Πήραν τεράστια ποσά από τον Ολυμπιακό και την Μπαρτσελόνα αντίστοιχα, ανάλογα με αυτά που θα έπαιρναν στο NBA και πείστηκαν. Ακόμα και αυτές οι περιπτώσεις, διαφέρουν πολύ από αυτή του πρώην παίκτη των Τορόντο Ράπτορς, αφού πέραν του ότι ήταν ελεύθεροι όπως είπαμε, κανένας τους δεν είχε τα γαλόνια του Λιθουανού στο παλμαρέ του.
Για να επιστρέψουμε στο κομμάτι του συμβολαίου, ο Valanciunas δεσμεύεται για δύο ακόμα σεζόν, με την πρώτη να είναι εγγυημένη. Τα ρεπορτάζ, όμως, από τις ΗΠΑ, ανέφεραν ότι και οι Νάγκετς ουσιαστικά είχαν συμφωνήσει προφορικά ότι θα τηρηθεί και η τελευταία χρονιά του συμβολαίου, δείχνοντας με έναν ακόμα τρόπο πόσο ήθελαν τον παίκτη. Εφόσον εξαντλούσε τη διετία, λοιπόν, θα λάμβανε κάτι παραπάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια ως το καλοκαίρι του 2026, μεικτά.
Δεν είναι μόνο το οικονομικό
Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, βλέπουμε ότι ο Παναθηναϊκός εγγυήθηκε στον 33χρονο center περισσότερα χρήματα (12 εκατομμύρια ευρώ δίνει συνολικά), αλλά και ασφάλεια σε βάθος τριετίας. Σημειώνουμε ότι για να πραγματοποιηθεί άμεσα η μεταγραφή, θα πρέπει ουσιαστικά να χαρίσει ολόκληρο το ποσό του συμβολαίου του ο Valanciunas, όπως είχε κάνει πέρσι και ο Σάσα Βεζένκοβ για να επιστρέψει στον Ολυμπιακό. Αυτός φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος να συμφωνήσουν οι Νάγκετς να τον αφήσουν ελεύθερο.
Βλέπουμε, επομένως, ότι τα καθαρά χρήματα που θα βάλει στην τσέπη του ο παίκτης, δεν είναι πολύ περισσότερα στην Ευρώπη. Αν συνυπολογίσουμε ότι αφήνει και την προοπτική ενός ή και δύο μεγάλων playoff run με τους πρωταθλητές του 2023, διαπιστώνουμε πως δεν ήταν τα χρήματα το μοναδικό θέλγητρο του “τριφυλλιού”.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει πως έπεισε σε πολλά επίπεδα τον Jonas Valanciunas, με το project του. Ο τρόπος που τον προσέγγισε, η οικονομική ασφάλεια, η σταθερότητα των τελευταίων δύο σεζόν, σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους. Βλέποντας και πόσο προχωρημένη είναι η υπόθεση, χωρίς να μπουν άλλες ομάδες στη διεκδίκηση του παίκτη, κατανοούμε πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την υπόθεση η διοίκηση του Παναθηναϊκού σε όλα τα επίπεδα, είναι μαεστρικός.
Αναλύοντας τα δεδομένα, καταλαβαίνουμε ότι η έλευση του Jonas Valanciunas αποτελεί πραγματική βόμβα μεγατόνων, από κάθε άποψη, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς καν να αγγίξουμε το αγωνιστικό σκέλος, όπου η αξία του διεθνή Λιθουανού είναι αναμφισβήτητη. Θα το μελετήσουμε και αυτό, όταν ολοκληρωθεί και τυπικά η μεταγραφή.
