Ο Ολυμπιακός το πάλεψε. Το πάλεψε πάρα πολύ τα τελευταία τέσσερα χρόνια να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ίσως ήταν η πιο συνεπής τετραετία των Πειραιωτών, μετά τις αρχές το 90’s, όπου τόσο μεθοδικά και με τόση μανία, έγιναν υπερδύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, έμπαιναν σχεδόν πάντα στο γήπεδο με τον ”αέρα” του φαβορί, είχαν τέσσερις ευκαιρίες να αποτινάξουν την ρετσινιά του ”λούζερ” και του ”τσαλακωμένου mentality”. Απέτυχαν όμως. Επέδειξαν αξιοθαύμαστη συνέπεια, όμως απέτυχαν. Και η WEAK SIDE αναλύει όλα όσα οδήγησαν τους ”ερυθρόλευκους” στο διαφαινόμενο… τέλος εποχής, με το μέλλον του Γιώργου Μπαρτζώκα να μοιάζει πιο αβέβαιο από ποτέ!
Έχουμε διαβάσει πάρα πολλά από χθες, η αλήθεια είναι μετά την αποτυχία των δύο ελληνικών ομάδων να φτάσουν στον μεγάλο τελικό. Και οι δύο πήγαν με στόχο να το πάρουν, όμως συγχωρήστε με και επιτρέψτε μου να καταθέσω μια ένσταση: Μην βάζετε στο ίδιο καζάνι ”πράσινους” και ”κόκκινους” – Είναι εντελώς διαφορετικό το μέγεθος της αποτυχίας. Οι ”πράσινοι” μετά τον περσινό θρίαμβο, πέρασαν φέτος μια άνευ προηγουμένου… κόλαση με τραυματισμούς. Όχι μυϊκούς τραυματισμούς, θλάσεις κλπ., ώστε να πει κάποιος ”Είναι και ευθύνη του οργανισμού, ίσως του ιατρικού τιμ ή του προπονητικού σταφ” αυτό που συμβαίνει, αλλά σοβαρούς τραυματισμούς κομβικών παικτών (Λεσόρ, Γκριγκόνις, Παπαπέτρου). Περνώντας από σαράντα κύματα, ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί, ήταν στο Final 4, έδειξε να μην έχει την ίδια δίψα όπως πέρυσι, η Φενέρ τον… έφαγε ζωντανό και άξιζε τη νίκη, όμως μέχρι εκεί. Δεν έγινε τίποτα στην τελική για το ”τριφύλλι”. Μετά από έναν τίτλο, το ζητούμενο του να είσαι εκεί επετεύχθη, δεν ήρθε το ”repeat” αλλά παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ και για να είμαστε δίκαιοι, έλειπαν αρκετά στοιχεία για να χαρακτηριστεί ”Ομάδα κούπας”. Είχε τρομερό μέταλλο και χαρακτήρα, αλλά και βασικά δομικά προβλήματα που δεν κρύβονταν. Από την άλλη πλευρά, οι ”κόκκινοι” φέτος φτιάχτηκαν για να αποτινάξουν την… κατάρα. Τα τρία χαμένα σερί Final 4 βάραιναν τους ανθρώπους του οργανισμού, δαπανήθηκαν πάρα πολλά χρήματα για τις μεταγραφές Βεζένκοφ και Φουρνιέ και αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός δεν θα πήγαινε στη μάχη χωρίς… πυρομαχικά (πέρυσι υπήρχαν αρκετά ελαφρυντικά), αλλά όντας το πρώτο φαβορί για την κούπα. Τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό… Μια ομάδα πνευματικά και ψυχολογικά απροετοίμαστη σε σοκαριστικό βαθμό. Δεν είχε απέναντί της τίποτα τρελούς ”winners” ή καμιά ομάδα με στόφα πρωταθλητή. Τον Ντιαλό είχε απέναντί της, τον Μπλόσομγκέιμ, τον Τζέιμς, τον Οκόμπο και τον Τάις. Καλοί παίκτες, αλλά… κλάιν μάιν. Το να έχεις απέναντί σου την Μονακό και να μην προσαρμόζεσαι σε τίποτα, ενώ υποτίθεται είσαι μια… πεινασμένη αγέλη με μότο το ”τώρα ή ποτέ” είναι σοκαριστικό. Όπως σοκαριστική είναι και η εμφάνιση των πάντων πλην Φουρνιέ (και κάποιες εκλάμψεις Γκος και Μιλουτίνοφ), με μπροστάρη βέβαια τον τραγικό Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος φύλαγε… το χειρότερο για το τέλος.
Ο Μπαρτζώκας κατά διαστήματα σε αυτή την τετραετία έχει καταφέρει να κάνει τον Ολυμπιακό να παίξει εκπληκτικό μπάσκετ. Μερικές φορές κάποια πράγματα ξέρει να τα εξηγήσει μόνο η μοίρα. Το 2022, χωρίς οι Πειραιώτες να είναι το φαβορί να το πάρουν, αλλά και χωρίς να τους έχουν ξεγραμμένους, δέχτηκαν ένα μυθικό buzzer beater του Μίσιτς, που τους έκοψε τα όνειρα, ενώ μια χρονιά αργότερα ήταν η χρονιά του Γιουλ. Το 2024, οι ”ερυθρόλευκοι” έκαναν την τρίτη απόπειρά τους και είδαν τον… αιώνιο αντίπαλό τους, που είχε να βρεθεί σε Final 4 12 χρόνια να το σηκώνει. Και φέτος που ο Παναθηναϊκός είχε χάσει τον πρώτο ημιτελικό και αυτό θα μπορούσε να δώσει μια κάποια ψυχολογική ώθηση στους παίκτες του Ολυμπιακού, αντί αυτού… πλημμύρα. 5/27 τρίποντα (18,5%) και 1/18 όλοι οι άλλοι πλην Φουρνιέ, 6 χαμένες βολές, 8 λιγότερα ριμπάουντ και ακατανόητες επιλογές σε σημεία – κλειδιά από πρόσωπα – κλειδιά. Ο Βεζένκοφ ήταν σε 38 ματς της Ευρωλίγκας διψήφιος και έκανε το μακράν χειρότερό του ματς χθες, ο Φαλ σε ακόμα ένα μεγάλο ματς την τελευταία διετία έδειξε πως πλέον είναι ανεπαρκής για αυτό το επίπεδο, βοήθεια από το ”3” και τους Παπανικολάου και Μακ Κίσικ ουδεμία, Πίτερς εκτός rotation χωρίς εξήγηση, από τα γκαρντ ελάχιστα πράγματα (Ουόκαπ και Βιλντόζα σε κάκιστη κατάσταση) και ένας Φουρνιέ να προσπαθεί σε όλο το παιχνίδι να κάνει… τον Κολοκοτρώνη και στο τέλος να λυγίζει και ο ίδιος από το βάρος της αποτυχίας, αν και ήταν ο μόνος που χθες βράδυ θα έπρεπε να περπατάει με το κεφάλι ψηλά.
Για να μιλήσουμε για τον φετινό Ολυμπιακό και αν άξιζε ή όχι να πάρει την φετινή Ευρωλίγκα, θα πούμε τα εξής: Οι ”ερυθρόλευκοι” ήταν πρώτοι στην κανονική διάρκεια, έπαιξαν καλό μπάσκετ, όμως βλέποντάς τους, κάτι σου έλειπε. Ίσως αυτό που έλειπε να ήταν οι διακριτοί ρόλοι άλλων σεζόν, που από κάθε παίκτη ήξερες ακριβώς τι να περιμένεις. Ο Μπαρτζώκας, μπορεί στη μεγάλη εικόνα να ήταν ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα του στην πρώτη θέση, αλλά στην πραγματικότητα μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία έχασε αρκετούς παίκτες. Πλην του Γκος που έκανε step up, οι ”ερυθρόλευκοι” είχαν σε κακή κατάσταση σχεδόν όλους όσους έμειναν από πέρυσι. Ο Ντόρσεϊ ”κάηκε”, ο Λαρεντζάκης περιθωριοποιήθηκε – αδίκως -, ο Πίτερς ”τράκαρε” με τον Βεζένκοφ, ο Παπανικολάου και ο Μακ Κίσικ έχουν έναν ακόμα χρόνο στην πλάτη τους και αυτό τους βαραίνει, Ουόκαπ παρατεταμένα ντεφορμέ, Βιλντόζα λίγα πράγματα, τα πεντάρια ελάχιστα. Έλεγες λοιπόν πριν το Final 4, πόσοι από όλους αυτούς μπορούν να κάνουν ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσουν τον Φουρνιέ και τον Βεζένκοφ, που τραβάνε κουπί όλη τη χρονιά; Όχι μόνο δεν έκανε κανένας ένα βήμα μπροστά, αλλά αντιθέτως έκανε και ο Βεζένκοφ ένα βήμα πίσω, αφήνοντας τον Γάλλο να παλεύει μόνος του με τα… λιοντάρια. Και κάπως έτσι επιβεβαιώθηκε πως όσοι βλέπαμε τον φετινό Ολυμπιακό και κάτι μας έλειπε, αυτό δεν συνέβαινε επειδή ήμασταν περίεργοι ή τελειομανείς, αλλά επειδή πράγματι η ομάδα αυτή, έτσι όπως εξελισσόταν και προόδευε μέσα στην χρονιά, δεν είχε στόφα πρωταθλήτριας Ευρώπης, ούτε μπολιαζόταν με το μέταλλο που της έλειψε τις προηγούμενες χρονιές.
Το να πηγαίνεις Final 4 και να μην το παίρνεις δεν είναι αποτυχία. Η Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα, τα τελευταία 12 χρόνια έχει 7 χαμένα Final 4. Είναι αποτυχημένη; Σε καμία περίπτωση. Το να είσαι εκεί είναι μεγάλη υπόθεση. Το να είσαι εκεί όμως και να μην το παίρνεις ποτέ, να το χάνεις με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, σε βαραίνει πάρα πολύ. Το ότι ο Ολυμπιακός φέτος παρουσιάστηκε ανέτοιμος στον ημιτελικό με την Μονακό και έχασε εύκολα, δεν σημαίνει ότι η χρονιά του στην Ευρωλίγκα είναι αποτυχημένη, αν την δεις μεμονωμένα. Είναι όμως αποτυχημένη, αν την δεις σε συνάρτηση με την περσινή, που πάλι έφτασες στην πηγή και δεν ήπιες νερό. Είναι τρομερά αποτυχημένη, αν την δεις σε συνάρτηση με την προπέρσινη. Και πάει λέγοντας….
Χωρίς να μπορούμε να μαντέψουμε πράγματα για το τι θα ακολουθήσει τον Ιούνιο, όποια κι αν είναι η έκβαση των τελικών, ο κύκλος αρκετών ανθρώπων μέσα στον Ολυμπιακό μοιάζει να έχει κλείσει. Ο Μπαρτζώκας για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένας από τους 3-4 κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη, αλλά με τι φορτίο και τι βάρος θα κοουτσάρει όλη τη χρονιά, έχοντας στην πλάτη του τέσσερα σερί χαμένα Final 4 με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ξέροντας μάλιστα πως όλα πάλι θα κριθούν πιθανότατα σε ένα παιχνίδι. Και αν όλα ως τότε πάνε τέλεια και οι ”ερυθρόλευκοι” πάνε και σε 5ο σερί Final 4, με τι ψυχολογία ο Έλληνας προπονητής θα προετοιμάσει τον ημιτελικό του Final 4, έχοντας όλο αυτό στην πλάτη του. Ίσως, αν ο ίδιος μπορούσε τώρα να παρέμβει σε καταστάσεις και μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, να επέλεγε να μην έχει πάει η ομάδα του σε κάποια από τα τέσσερα Final 4. Το ανάθεμα θα ήταν μικρότερο, ο κόσμος δεν θα το θεωρούσε δεδομένο και η κρίση μιας πιθανής αποτυχίας θα ήταν σαφώς διαχειρίσιμη και φυσιολογικά. Όμως επειδή πλέον ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, αυτό το ”κάτι παραπάνω” που έκανε ο έμπειρος τεχνικός όταν η ομάδα του φτιαχνόταν με ορίζοντα να μπει στα Play Off, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, τώρα του γυρίζει μπούμερανγκ.
Το ίδιο πρέπει να συμβεί ενδεχομένως και με ορισμένους παίκτες, την ώρα που το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού έχει το απίστευτο ελάττωμα να λειτουργεί με συναισθηματισμούς. Οι ”ερυθρόλευκοι” έχουν ποτιστεί με μια νοοτροπία όπου ο Μακ Κίσικ δεν αγγίζεται, ο Παπανικολάου δεν αγγίζεται, το ζήτημα Ουόκαπ δεν τολμάει κανένας να το θίξει, το θέμα Φαλ τώρα τελευταία αρχίζει να αναδύεται στην επιφάνεια. Παίκτες που – ειδικά όσοι δεν έχουν διαβατήριο – θα έπρεπε καιρό να έχουν αποχωρήσει, ενώ και όσοι έχουν, θα έπρεπε να έχουν σταματήσει να αντιμετωπίζονται ως… ιερές αγελάδες, αλλά να έχουν την αντιμετώπιση που αρμόζει σε ένα κορυφαίο κλαμπ, όπως ο Ολυμπιακός. Τότε ίσως, ο δρόμος προς την επιστροφή στην κορυφή να είναι λίγο πιο σύντομος….
