Κάθε τέλος κουβαλάει και έναν πόνο, μία συγκίνηση, μία γλυκόπικρη γεύση. Ο Αντρέ Βιεϊρίνια αποχαιρετά το ποδόσφαιρο και τον ΠΑΟΚ, ως αρχηγός, ως σύμβολο, ως θρύλος, ως ένα κομμάτι της ιστορίας του Δικεφάλου. Και κάπου στον ορίζοντα, τα πρώτα λόγια του Andrea Bocelli στο “Time to say goodbye”, έρχονται και “ντύνουν” την στιγμή: “Όταν είμαι μόνος, ονειρεύομαι στον ορίζοντα”. Και ο Βιεϊρίνια με το βλέμμα στραμμένο στο κοινό που τον λάτρεψε, αποχωρεί όχι ως απλός παίχτης, αλλά ως ένα παιδί της κερκίδας.
Ο Αντελίνο ήρθε στον ΠΑΟΚ, όταν κάνεις δεν τον πίστευε και έμελλε να μετατραπεί σε σημαία του συλλόγου. Στην Θεσσαλονίκη βρήκε το σπίτι του, την δεύτερη πατρίδα του και μέσω της αφοσίωσης του, έγινε ένας από τους τελευταίους θρύλους που αναδύθηκαν από τα συντρίμμια της Τούμπας. Στα δύσκολα ήταν πάντα εκεί. Έμπαινε μπροστά για να προστατέψει την ιστορία της ομάδας του, τους συμπαίκτες του και την οικογένεια Σαββίδη. Ακόμα και όταν ο σύλλογος χρειάστηκε οικονομική βοήθεια, αυτός επέλεξε να φύγει, δίνοντας στον ΠΑΟΚ τα χρήματα που χρειαζόταν. Το μεγαλείο ψυχής του άγγιξε την καρδιά κάθε οπαδού και η υπόσχεση του να επιστρέψει για να κατακτήσει τίτλους ήταν η δική του δέσμευση στην σχέσης του με την ομάδα.
Το ματωμένο κεφάλι του στο Βέλγιο, το γκολ τίτλου με τον Ολυμπιακό, το απευθείας φάουλ με την ΑΕΚ, το περσινό πρωτάθλημα, ο “σεισμός” στην είσοδο του στο ματς με τον Λεβαδειακό και οι στιγμές με την Θύρα 4, είναι η κληρονομιά του Αντελίνο στον ΠΑΟΚ.
Την Κυριακή απέναντι στην ΑΕΚ, θα δώσει την ύστατη παράσταση μπροστά στο κοινό του. Και στο τέλος, θα πάει στο καθιερωμένο ραντεβού του με την Θύρα 4. Εκεί όπου για κύκνειο άσμα, με τα χέρια υψωμένα, σαν μαέστρος μπροστά στην πιο παθιασμένη ορχήστρα θα δώσει το σύνθημα. Το “οε οε οε οε οε ΠΑΟΚ” θα ξεσπάσει για μία τελευταία φορά στον ουρανό της Τούμπας. Μία τελευταία νότα που θα ηχεί για πάντα.
