Μόχθησε, αγχώθηκε, έκανε ενδεχομένως και ο ίδιος τη ζωή του πιο δύσκολη από όσο χρειαζόταν, αλλά ο στόχος επετεύχθη. Ο Παναθηναϊκός έριξε στο καναβάτσο την Αναντολύ Εφές και θα συναντήσει τα υπόλοιπα μέλη της πρώτης τετράδας της regular season της Euroleague, στο Άμπου Ντάμπι, με φόντο το βαρύτιμο τρόπαιο.
Ένα από τα πιο αναμενόμενα 3-2 που έχουν υπάρξει σε σειρά
Οι “πράσινοι” έφεραν τους εαυτούς τους σε δύσκολη θέση με την απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας στο Game 2, ένα παιχνίδι το οποίο ήλεγχαν για παραπάνω από 30 λεπτά. Ακόμα και έτσι, ουσιαστικά δεν ένιωσαν την απειλή. Ανέκτησαν αμέσως τον έλεγχο της σειράς με το “διπλό” στο Game 3 και άφησαν στην Εφές το άγχος να πάρει δύο συνεχόμενες νίκες και να προσπαθήσει να επαναλάβει αυτό που έκαναν πέρσι η Φενέρμπαχτσε και ο Ολυμπιακός, νικώντας Game 5 εκτός έδρας.
Ακόμα και που φτάσαμε, λοιπόν, σε κατάσταση “win or go home” που λένε και οι Αμερικανοί, τέθηκε ποτέ υπό αμφιβολία το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ήταν το απόλυτο φαβορί; Οι φανατικοί φίλοι της ομάδας είναι απόλυτα φυσιολογικό να είχαν το άγχος ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά στην πραγματικότητα η έκβαση της σειράς δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση, ειδικά μετά το πρώτο παιχνίδι στην Πόλη. Η άμεση αντίδραση στο Game 3 υπενθύμισε για μία ακόμα φορά τον τρομερό χαρακτήρα αυτής της ομάδας και το πέμπτο παιχνίδι ανήκει στην κατηγορία εκείνων που η ομάδα αυτή όχι μόνο δε φοβάται, αλλά γουστάρει να παίζει.
Νικάει γιατί αγαπάει την πίεση
Ο Ataman και οι παίκτες του κλήθηκαν για μία ακόμα φορά να υπενθυμίσουν το βασικό τους χαρακτηριστικό, το οποίο πέρσι τους οδήγησε μέχρι το τέλος. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο μπορεί να ανταποκριθεί υπό συνθήκες πίεσης, αλλά γίνεται καλύτερος όταν αυτή ανεβαίνει. Έχει πολλούς παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα και κάθε φορά θα εμφανιστεί κάποιος για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Από τα περσινά παιχνίδια που τον οδήγησαν αρχικά στο πλεονέκτημα έδρας και εν συνεχεία στην επικράτηση επί της Μακάμπι, στην κατάκτηση της Euroleague και αργότερα του πρωταθλήματος. Μάλιστα εντός των συνόρων αντέδρασαν και πάλι όταν βρέθηκαν στα σχοινιά, στο 0-2.
Αντίστοιχα φέτος, στον τελικό του Κυπέλλου, στο να πάρουν όσα αποτελέσματα απαιτούνταν για το πλεονέκτημα έδρας και μετά να το εξαργυρώσουν επικρατώντας στο Game 5 με την Εφές. Ενδιάμεσα επιβεβαίωσαν ακριβώς αυτό που αναφέρω παραπάνω και με άλλους τρόπους: Θυμηθείτε την εμφάνιση κόντρα στη Βιλερμπάν και εκείνη απέναντι στη Μονακό. Και στις δύο περιπτώσεις ήρθε η νίκη, αλλά η πίεση του αποτελέσματος έφερε στο πριγκιπάτο πολύ μεγάλη εμφάνιση, απέναντι σε πολύ καλή καλύτερη ομάδα.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της σειράς με την Εφές, το “τριφύλλι” έδινε την εντύπωση πως δεν ξέρει τι να κάνει όταν νιώθει άνετα. Κάθε φορά που ξέφευγε, επέτρεπε στους Τούρκους να επιστρέψουν, για να ανταποκριθεί στις περισσότερες περιπτώσεις σωστά, όταν η μπάλα “έκαιγε”. Ασφαλώς η Εφές έκανε πράγματα σωστά για να γυρίσει στα ματς και σίγουρα ο Παναθηναϊκός δεν…ξεχνούσε το μπάσκετ, αλλά το άγχος έδειχνε να λειτουργεί ευεργετικά πάνω του.
Ανταποκρίθηκε απέναντι σε αντίπαλο που πήγε να τον κερδίσει στο παιχνίδι του
Πριν από 1,5 περίπου μήνα, είχαμε αναλύσει και με τη βοήθεια των αριθμών, τη δύναμη αυτή των “πρασίνων”. Η απόδοσή τους στα τέταρτα δεκάλεπτα σε όλη τη σεζόν αποτυπώνει πλήρως την ικανότητά τους σε καταστάσεις πίεσης. Και όμως, η Εφές πήγε να κάνει τη ζημιά, χτυπώντας σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Αφού ο Παναθηναϊκός πήρε με εκκωφαντική τέταρτη περίοδο το πρώτο παιχνίδι της σειράς, η τουρκική ομάδα επικράτησε στο επιμέρους σκορ του τελευταίου δεκαλέπτου στα τρία ματς που ακολούθησαν, κερδίζοντας τα δύο από αυτά. Οι “πράσινοι” φυσικά άντεξαν και πήραν το αποτέλεσμα που ήθελαν στην πιο κρίσιμη αναμέτρηση της σειράς, που δεν ήταν άλλη από την τρίτη.
Ο Luca Banchi και το επιτελείο του έδειξαν να είχαν εστιάσει σε αυτό το σκέλος και με αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν το πλεονέκτημα του ρόστερ τους σε ό,τι αφορά στην αθλητική ικανότητα, αλλά και το πλήθος των λύσεων. Ο Ataman αρέσκεται στο να κλείνει το rotation και να πηγαίνει με αυτούς που εμπιστεύεται, ωστόσο δεν ήταν μόνο θέμα επιλογής σε αυτή τη σειρά. Με τους Grigonis και Lessort τραυματίες και τον Παπαπέτρου εκτός ρυθμού, ο Τούρκος τεχνικός ήταν αναγκασμένος να πάει μόνο με όσους μπορούσαν να του δώσουν πράγματα. Παράλληλα, ο Gabriel έπαιζε με πόνους και έχει και τα γνωστά του προβλήματα με τα φάουλ, κάνοντας έτσι τη διαχείριση στους ψηλούς μία δύσκολη εξίσωση.
Επιστρέφοντας στα πεπραγμένα της Εφές, είναι σαφές ότι ο Ιταλός προπονητής προσπάθησε να κάνει την ομάδα του να επιβληθεί μέσω της ενέργειας. Ο Banchi πάτησε στα βαριά πόδια των “πρασίνων”, αφού στο κομμάτι της προσωπικότητας, οι παίκτες του και κυρίως οι guard, δεν υπερέχουν, με το Larkin να είναι ο μοναδικός που μπορεί να μπει στην ίδια κουβέντα αυτούς του “τριφυλλιού”.
Με τον Nunn ουσιαστικά εκτός εξίσωσης, οι επιλογές των πρωταθλητών Ευρώπης στο λεγόμενο “crunch time” περιορίζονταν στο Σλούκα, αφού και ο Grant ήταν κακός επιθετικά στη σειρά. Ο Έλληνας guard, λοιπόν, έδωσε το Game 3 στην ομάδα του, ο Αμερικανός έβαλε τα μεγάλα σουτ στο Game 5 και η πλάστιγγα έγειρε στην πλευρά των “πρασίνων”.
Ο πρώτος στόχος επετεύχθη, λοιπόν. Είναι όμως μόνο ένα μέρος του μεγάλου. Και αυτός δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της κούπας. Αυτή θα είναι η δεύτερη φορά που Παναθηναϊκός θα έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί το στέμμα του σε Final Four, μία χρονιά μετά από κατάκτηση (εξαιρούμε την ιδιαίτερη χρονιά με το “σχίσμα” και τη Σουπρολίγκα). Και σε ένα παιχνίδι της μοίρας, ο “αιώνιος” αντίπαλος θα είναι και αυτή τη φορά παρών, όπως το 2012.
