Όταν το καλοκαίρι η Παναχαϊκή ξεκινούσε μια νέα προσπάθεια (;) και η διοίκηση των ”κοκκινόμαυρων” φούσκωνε τις προσδοκίες, μιλώντας για ”LEVEL UP” και για ένα ρόστερ που θα πρωταγωνιστούσε, επιλέξαμε μέσω αυτής της στήλης να μην γίνουμε οι μίζεροι της υπόθεσης. Αν και όπως έχουμε πολλάκις πως σε αυτή την πόλη βιώνουμε την ημέρα της Μαρμότας, αν και η συγκεκριμένη διοίκηση δεν μας είχε πείσει επ’ ουδενί πως μπορούμε να την εμπιστευτούμε στο ακέραιο, κάναμε τα στραβά μάτια στις αμαρτίες του παρελθόντος, κάναμε στην άκρη τις ενστάσεις που (πάντα) υπήρχαν και προσπαθήσαμε, μέσω του βήματος που έχουμε και της εξουσίας που μας δίνει αυτή η πένα, να γίνουμε ασπίδα στην ομάδα και να μην σπέρνουμε με τη σειρά μας τη διχόνοια και την αμφισβήτηση.
Κάποιοι, όταν τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν και εμείς ακόμα προσπαθούσαμε να βρούμε τη θετική τους πλευρά, έσπευσαν να μας κατηγορήσουν ακόμα και πως μας… χαρτζιλικώνουν από την Παναχαϊκή. Εν έτει 2024, που ο καθένας στα Social Media μπορεί να γράψει το μακρύ του και το κοντό, αφέθηκε η υπόνοια πως έγινε και το Sportstherapy φερέφωνο της διοίκησης των ”Αχαιών”, τουλάχιστον για όσους έχουν κοντή μνήμη και έχουν ξεχάσει τι έχουμε γράψει κατά καιρούς, κάνοντας δημοσιογραφία, όχι του 20αρικού, αλλά πονώντας την συγκεκριμένη ομάδα, που παρακολουθούμε από μικρά παιδιά. Χωρίς ποτέ να έχουμε προσκυνήσει καμία διοίκηση, αφού άλλωστε από τις διοικήσεις που έχουν περάσει κατά καιρούς από την μεγάλη ομάδα της πόλης μας, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να αξιώσεις.
Παρόλα αυτά, θέλαμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας, να θρέψουμε μερικές αυταπάτες και να πούμε ”Μήπως ήρθε η ώρα να βγει η Παναχαϊκή στο ξέφωτο;”. Δεν πιστέψαμε σε κανέναν από τη διοίκηση, πιστέψαμε όμως στον Γιάννη Τάτση, που πέρυσι πέτυχε έναν αδιανόητο άθλο, να σώσει την Παναχαϊκή και το όραμά του έφτανε πολύ πιο ψηλά, σε σχέση με την κοντόφθαλμη και μίζερη λογική της εκάστοτε διοίκησης. Πιστέψαμε στις δυνατότητες κάποιων ποδοσφαιριστών, που εάν είχαν όλα τα ”κομφόρ” και δούλευαν σε επαγγελματικά πρότυπα (με επαρκές staff και όχι fast track φροντιστές, γυμναστές και φυσιοθεραπευτές και πληρωμένοι στην ώρα τους μέχρι τελευταίου ευρώ), θα μπορούσαν να δομήσουν μια αξιόλογη ομάδα, που θα μπορούσε να διεκδικήσει πράγματα στα Play Off. Πιστέψαμε στην ποιότητα του Νίλι, του Ελευθεριάδη, του Πολέτο και των υπόλοιπων παιδιών. Και κυρίως, στην ατέρμονη δίψα αυτού του ταλαιπωρημένου λαού, που πριν από λίγες εβδομάδες είχε 3.000 κόσμο σε έναν αγώνα Κυπέλλου με αντίπαλο την Καλαμάτα στο Παμπελοποννησιακό και αντί επιτέλους να επιβραβευτεί για την πέραν κάθε λογικής στήριξη στην ομάδα και να δει μια μεγάλη χαρά, ετοιμάζεται να υπομείνει ακόμα μια εφιαλτική που κανένας δεν ξέρει πού θα καταλήξει.
Ο Γιάννης Τάτσης εκδιώχθηκε, πληρώνοντας τα σπασμένα των πρώτων κακών αποτελεσμάτων (;), ο Νίλι έφυγε για προσωπικούς λόγους (;) και κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός πάτος του βαρελιού, μόλις ένα μήνα μετά την έναρξη της σεζόν, με την κατάσταση να μην αφήνει ρεαλιστικά περιθώρια για αισιοδοξία. Το μότο ”Level up” κατέρρευσε πάρα πολύ γρήγορα, το ”Level Down” βρίσκεται προ των πυλών και ο εφιάλτης αρχίζει και ξαναζωντανεύει ξανά, σαν μια ταινία που την έχεις δει πολλές φορές και γυρνάς πάντα στο ίδιο σημείο, λίγο πριν μάθεις το τέλος. Εμείς πλέον, δεν έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι, παρά μόνο να αποστασιοποιηθούμε, να δούμε την ψυχρή οπτική των πραγμάτων, μέχρι να ολοκληρωθεί ακόμα μια οικτρά αποτυχημένα απόπειρα να γυρίσει η ”κοκκινόμαυρη θεά” (όπως την αποκάλεσε και ο Τάτσης) να γυρίσει εκεί που της ανήκει. Μέχρι τότε, το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε, είναι να ζητήσουμε ένα μεγάλο συγγνώμη στον κόσμο της Παναχαϊκής, που είδαμε καλοπροαίρετα όλο αυτό το πανηγύρι και άθελά μας ταΐσαμε ένα εγχείρημα, που έμπαζε από την κορφή ως τα νύχια.
