Aν κοιτάξει κανείς επιφανειακά τα δεδομένα, το να έχει κερδίσει ο Προμηθέας το Μαρούσι, τη Ράστα Βέκτα και το Λαύριο, αποτελεί μια κανονικότητα. Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς και να λέμε τα πράγματα ως έχουν, σε άλλες εποχές οτιδήποτε άλλο πλην του 3/3 θα αποτελούσε μια τρανταχτή αποτυχία. Είναι τέτοιο το μέταλλο που έχει χτίσει η πατρινή ομάδα πλέον, που τέτοιες αναμετρήσεις τις καθαρίζει εύκολα ή δύσκολα, ακόμα και σε κακές περιόδους. Φέτος, στη χρονική συγκυρία που ήρθαν αυτά τα παιχνίδια, οι νίκες αυτές, όχι μόνο δεν ήταν δεδομένες, αλλά τουναντίον, χρειάστηκαν ”αίμα” και κάποιες μικρές υπερβάσεις για να επιτευχθούν. Δεν ήρθαν από μόνες τους και δεν θα μπορούσαν να έρθουν στον… αυτόματο πιλότο, όταν ο Ηλίας Παπαθεοδώρου έχει να αντιμετωπίσει τόσα δομικά ζητήματα, που κάνουν στην παρούσα φάση το έργο του πάρα πολύ δύσκολο. Για τον απλούστατο λόγο, πως ενώ οι ”πορτοκαλί” παλεύουν να γίνουν τώρα ομάδα, μέσα από τις… στάχτες που προκάλεσε η περίοδος της προετοιμασίας, την ώρα που καλούνται να αντιμετωπίσουν αντιπάλους έτοιμους, που αρχίζουν σιγά σιγά να βρίσκουν χημεία και υπάρχει αρχή, μέση και τέλος στη μπασκετική… αλφαβήτα.
Για τον Προμηθέα τα πράγματα κάποια στιγμή πήραν έως και εφιαλτική τροπή το προηγούμενο διάστημα. Έγινε προετοιμασία χωρίς γκαρντ, με τον Λούντζη λαβωμένο στα pits, τον Πέρι να τραυματίζεται και αυτός και τον Κόνιαρη να αποχωρεί λίγο πριν την έναρξη της σεζόν. Συν τοις άλλοις, αν και ο Άνταμς αποκτήθηκε με περγαμηνές και πολλοί περίμεναν ο Αμερικάνος να γίνει ο scoring guard του Προμηθέα, που θα μπει στα… παπούτσια του Χέιλ, εντούτοις εκείνος… δεν βλεπόταν. Δεν είναι μόνο ότι έμενε χαμηλά στο σκοράρισμα, είναι και το γεγονός πως τα shot selections του Άνταμς ήταν τραγικά, σε σημείο που εκνεύριζε τον Παπαθεοδώρου και τον κόσμο, αφού οι επιλογές του έριχναν εν πολλοίς τις πιθανότητες για ευτυχή κατάληξη. Στο μυαλό του Άνταμς, φαινόταν από τη γλώσσα του σώματος, πως έχει μπει ένα τεράστιο ”πρέπει”, το οποίο σωματικά και πνευματικά δεν ήταν έτοιμος να υλοποιήσει. Πέραν όλων αυτών, υπήρξε και ο τραυματισμός του Ντελόριερ, που άφησε τους ”Προμηθείς” λειψούς στο ”5”, αλλά και η μη έλευση του Χιουτζ, που λίγο πριν έρθει στον Προμηθέα, αποφάσισε πως… δεν θέλει να αφήσει την οικογένειά του. Με λίγα λόγια, οι ”Αχαιοί” λίγο πριν αρχίσει η σεζόν έπρεπε να κάνουν ολική αναπροσαρμογή στο τι θέλουν να παίξουν και ποιοι παίκτες είναι σε θέση να το υλοποιήσουν, χρειάστηκαν διορθωτικές κινήσεις και υπήρχε ο κίνδυνος το ξεκίνημα της σεζόν να είναι καταστροφικό.
Και πράγματι, βλέποντας κανείς το πρώτο ματς κόντρα στη Νίμπουργκ, φάνηκε πως ο κίνδυνος ήταν αρκετά πιο ορατός, σε σχέση με αυτά που περίμεναν και οι πιο απαισιόδοξοι, βλέποντας τα φιλικά. Αλλά… Σε εκείνο το σημείο ακριβώς, έρχονται οι νίκες που αλλάζουν όλη την ψυχολογία. Με τις νίκες αγοράζεται ο χρόνος και αυτή τη στιγμή στους ”πορτοκαλί” ο χρόνος είναι πολύτιμος… Ο Προμηθέας δεν άρχισε να κερδίζει επειδή ξαφνικά συνωμότησε το σύμπαν υπέρ του, αλλά επειδή – όπως γράφτηκε και παραπάνω -, χρειάστηκε να γίνουν κάποιες διορθωτικές ενέργειες και ο Παπαθεοδώρου να βρει τους παίκτες, που τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν οι πιο έτοιμοι για να τον οδηγήσουν στη νίκη.
Ξεκινώντας από τον Μιχάλη Λούντζη, στα τρία πρώτα παιχνίδια που έπαιξε έδειξε κατευθείαν την επιδραστικότητά του. Δεν είναι μόνο πως σε κάθε παιχνίδι είναι διψήφιος, δεν είναι η ασφάλεια που παρέχει στην οργάνωση και τη δημιουργία και η εξαιρετική του άμυνα. Είναι όλα αυτά μαζί. Στο ματς στο Μαρούσι, ο Έλληνας ήταν 2ος πίσω από τον Καραγιαννίδη στο + – (+12), ενώ στα δύο επόμενα ματς ήταν ο κορυφαίος παίκτης σε αυτή την κατηγορία (+14). Και να σκεφτεί κανείς πως ο Λούντζης δεν είναι απόλυτα έτοιμος. Μπήκε στις προπονήσεις μια μέρα πριν την πρεμιέρα του Basketball Champions League, δεν έχει κάνει προετοιμασία όπως θα ήθελε, όμως με το που μπήκε στη μάχη, έδειξε κατευθείαν πως μπορεί να ανεβάσει πολλά επίπεδα τους Πατρινούς.
Ο δεύτερος (ίσως και πρώτος) πιο επιδραστικός παίκτης του Προμηθέα αυτή τη στιγμή είναι ο Ιγούντου. Τέσσερα επίσημα ματς, ισάριθμες εξαιρετικές εμφανίσεις. MVP στη νίκη επί του Αμαρουσίου, game winner καλάθι στη Γερμανία, ”clutch” τρίποντο με το Λαύριο στο 82-79. Πρόκειται για έναν παίκτη, που από το πρώτο φιλικό κιόλας έδειξε πως είναι ακριβώς αυτό που επιζητούσε ο Παπαθεοδώρου με την απόκτησή του. Αμυντικό πολυεργαλείο, ενέργεια, αθλητικότητα και μετρημένες επιλογές στην επίθεση. Δεν είναι παίκτης που θα πάρει τραβηγμένες προσπάθειες, αλλά αντίθετα θα πάρει ακριβώς ό,τι του δίνει η αντίπαλη άμυνα. Εξ ου και τα 8/9 δίποντα με Ράστα Βέκτα, εξ ου και τα 4/7 field goals στο ματς με το Λαύριο. Είναι ευλογία για τον Παπαθεοδώρου να έχει έναν τέτοιο παίκτη στο οπλοστάσιό σου.
Ο τρίτος είναι ο Τζόρνταν Ουόκερ, ο οποίος στην ουσία δίνει αυτό που περίμεναν οι ”Αχαιοί” από τον Άνταμς. Σκόρερ, θρασύς, ταχύτατος στα πόδια, με πολύ καλή δημιουργία και αντίληψη του παιχνιδιού. Δεν εκβιάζει καταστάσεις και ουσιαστικά έχει γρήγορα δώσει πολύ περισσότερα πράγματα, από όσα είχε δώσει ο Άνταμς, που αρχικά προοριζόταν να τα κάνει.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει ένας εξαιρετικός off drible σουτέρ στον Προμηθέα, που ακούει στο όνομα Κένι Ουίλιαμς και μέχρι τώρα έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στις νίκες της ομάδας του. Ο τρόπος που κινείται χωρίς τη μπάλα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό το spacing της ομάδας του και μέχρι στιγμής Λούντζης και Ουόκερ τον έχουν αξιοποιήσει άρτια.
Σε αυτό το σημείο, καλό είναι να γίνει και μια ειδική μνεία στον Κέι Τζέι Ουίλιαμς. Ο Αμερικάνος center δεν είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει περάσει από αυτή τη θέση για την ομάδα της Πάτρας. Υπάρχουν τρανταχτά ζητήματα στο παιχνίδι του, με κύριο κομμάτι την αδυναμία στην αντίληψη χώρου στην άμυνα, ενώ αντίστοιχα είναι πολύ καλύτερος στην προσωπική άμυνα. Παρά τις αδυναμίες του, ο 25χρονος center έχει τρομερό επιθετικό ταλέντο και είναι ο ορισμός της τιμιότητας και της μαχητικότητας. Ενώ πολλοί πόνταραν ότι θα έφευγε άμεσα ο Αμερικάνος, εντούτοις εκείνος κερδίζει πόντους παιχνίδι με το παιχνίδι και δημιουργεί σε πολλούς την πεποίθηση πως θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ καλύτερα, αν είχε δίπλα του ένα 4άρι τύπου Κόφεϊ, που θα ”καμούφλαρε” τις αδυναμίες του.
Με τούτα και με κείνα, ενώ όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η σεζόν θα μπορούσε να ξεκινήσει πολύ στραβά, τα πράγματα σιγά σιγά στρώνουν και υπάρχει πίστη για ακόμα καλύτερη συνέχεια. Με την ετοιμότητα του Λούντζη, την ένταξη του Ερνάντεζ και την μεγαλύτερη προσαρμογή του Ουόκερ, που αν και δείχνει κοντρολαρισμένος παίκτης, υπάρχει κάποια – λιγοστά – σημεία στα ματς, που παρασύρεται και είναι έτοιμος να το γυρίσει στο κλασικό street ball των Αμερικάνων. Αν το τιθασεύσει και αυτό, θα μακροημερεύσει στην Πάτρα δίχως αμφιβολία. Ο Προμηθέας έχει μπροστά του ένα πρόγραμμα – ευκαιρία (Άρης έξω, Καρδίτσα μέσα, Γαλατά μέσα), που του δίνει την ευκαιρία να αγοράσει κι άλλο πολύτιμο χρόνο, με μεγάλες νίκες, μέχρι ο Παπαθεοδώρου να έχει το ρόστερ του στο 100%, στον βαθμό που ο ίδιος επιθυμεί. Μέχρι τότε, καθρέπτης θα είναι περισσότερο το τελικό σκορ των αγώνων, παρά όλα τα υπόλοιπα που διαδραματίζονται στο παρκέ. Το σημαντικότερο πάντως, είναι το γεγονός πως οι ”Προμηθείς” βάδιζαν σε ένα τεντωμένο σχοινί έτοιμο να σπάσει, δείχνουν όμως να προσαρμόζονται και να ισορροπούν…
