Αφήστε λίγο στην άκρη όλα όσα γνωρίζετε. Δείτε αυτή την εικόνα και σκεφτείτε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου δεν γνωρίζετε τίποτα για ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν γνωρίζετε σε ποια κατηγορία αγωνίζεται η Παναχαϊκή και έχετε αποστασιοποιηθεί πλήρως από όλα συμβαίνουν στους Πατρινούς. Μετά πηγαίνετε ρίξτε μια ματιά σε αντίστοιχες εικόνες γηπέδων της Superleague. Του Βόλου, της Λαμίας, της Κηφισιάς, του Αστέρα, του Ατρόμητου και άλλων συλλόγων που πέρασαν κατά καιρούς την τελευταία 20ετία από τα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σκεφτείτε λοιπόν να αντικρίζατε αυτή την εικόνα και να σας έλεγαν πως αυτή η ομάδα με τα ”κοκκινόμαυρα” έπαιζε σήμερα αγώνα Β’ Εθνικής, όντας στην τελευταία θέση. Δεν πρόκειται για έναν σύλλογο που είχε πολλά UP τα προηγούμενα χρόνια και τώρα, στα δύσκολα χρόνια, αποφάσισε ο κόσμος να συσπειρωθεί και να στηρίξει. Μιλάμε για έναν σύλλογο, που ένα σημαντικό ποσοστό των οπαδών που πηγαίνουν και παρακολουθούν τους αγώνες στην Αγυιά, δεν τον έχουν καν προλάβει να αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία. Για τέτοια μεγέθη μιλάμε. Δεν μιλάμε για έναν σύλλογο που έχει μια εύρωστη οικονομικά διοίκηση και προσπαθεί να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Μιλάμε για μια ομάδα, που την τελευταία 20ετία έχει δει κάθε τυχάρπαστο να παίζει παιχνίδια στις πλάτες της, να στήνει παιχνίδια, να αφήνει παίκτες απλήρωτους και να διασύρει το όνομα της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Πελοποννήσου, σε κάθε γωνιά της Ελλάδος. Δεν μιλάμε για μια ομάδα που ο κόσμος της βλέπει στον ορίζοντα κάτι χειροπιαστό για να ελπίζει, ένα ευοίωνο αύριο που σε κάνει να υπομένεις αυτή τη μιζέρια. Μιζέρια δείχνει ο ορίζοντας και για αύριο και για παραμεθαύριο.
Στο παιχνίδι με τον Τηλυκράτη, η Αγυιά είχε 4.000 κόσμο. Λίγο λιγότεροι, είχαν κατακλύσει ξανά το γήπεδο πριν από δύο Κυριακές. Και είδαν την ομάδα να χάνει, με γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, από ολέθριο λάθος του τερματοφύλακα της ομάδας. Κι όμως, ενώ φεύγοντας από το γήπεδο, άκουγες πολλούς να λένε ”τι κάθομαι και ασχολούμαι, χαλάω την υγεία μου με αυτή την ομάδα, τζάμπα πεταμένα λεφτά κλπ” και άλλες τέτοιες ατάκες, ήρθε η ώρα για ένα νέο εντός έδρας παιχνίδι και όλοι αυτοί μαζεύτηκαν ξανά, ήρθαν και μερικοί ακόμα και ένωσαν τις φωνές τους για να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις, αυτά τα παιδιά, που σε κάθε ματς δίνουν και την ψυχή τους. Το κριτήριο του κόσμου πολλές φορές είναι και το πιο σωστό και το πιο ρομαντικό και δίκαιο. Δεν έρχονται να στηρίξουν την Παναχαϊκή της εκάστοτε προβληματικής και μη αντιπροσωπευτικής διοίκησης. Έρχονται να στηρίξουν την Παναχαϊκή του Τάτση, του Κολοβούρη, του Μπαρέ, του Πετράτου, του Πατρινού και του Λιοφάγου. Την Παναχαϊκή του τελευταίου φροντιστή, του φυσιοθεραπευτή και των ανθρώπων που περιβάλλουν τον σύλλογο, που μπορεί να είναι απλήρωτοι για μήνες, δίνουν όμως την ψυχή τους σε κάθε παιχνίδι για την εύρυθμη λειτουργία του συλλόγου, πανηγυρίζουν κάθε γκολ σαν μικρά παιδιά και βλέπεις έναν ολόκληρο πάγκο να ορμάει μέσα στο γήπεδο στο γκολ και λες: τελικά ίσως αυτοί να είναι η ελπίδα μας. Έρχονται για να δουν την Παναχαϊκή του Αλιμπέ, που ενώ είναι ένας τυχαίος ξένος, που σε μερικά χρόνια μπορεί να μην θυμόμαστε ούτε το όνομά του, στο ματς με τον Τηλυκράτη συγκίνησε τους πάντες, μένοντας στον αγωνιστικό χώρο, ενώ μετά βίας περπατούσε, για να μην αφήσει την ομάδα του με δέκα παίκτες.
Συνεχίζοντας να ονειρεύεστε, σε αυτό το παράλληλο σύμπαν που έπλασα για να αναλύσω τα παραπάνω, φανταστείτε την Παναχαϊκή, με μια διοίκηση αξιοπρεπή, που να έχει την στοιχειώδη διαφάνεια, με έναν χρηματοδότη που αγαπάει την ομάδα, σέβεται την ομάδα και φροντίζει για το καλό της. Δεν λέω να έρθει ξαφνικά ο Ριμπολόμπλεφ ή ο Αμπράμοβιτς να πάρει την Παναχαϊκή. Ας έρθει ένας άνθρωπος ”νοικοκύρης”, που να έχει το σθένος να κοιτάξει τους φιλάθλους της ομάδας στα μάτια και να έχει ένα όραμα για μια Παναχαϊκή, που θα επιστρέψει εκεί που της αρμόζει. Ένας άνθρωπος που βλέπει την εικόνα από το χθεσινό Παναχαϊκή – Τηλυκράτης και να λέει ”δεν είναι δυνατόν αυτή η πόλη να μην έχει ομάδα στη Superleague και να έχει το κάθε χωριό”. Και προσέξτε: Δεν είναι ανάγκη να βγει να το πει, ούτε να κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις. Ας δουλέψει στη σιωπή και ας αφήσει την επιτυχία να κάνει θόρυβο.
Αρκετά με την πλάνη, αρκετά με τις ουτοπικές σκέψεις. Αυτό που μένει, σαν κατακλείδα και έχει αποδειχθεί περίτρανα είναι ότι ο κόσμος της Παναχαϊκής αγαπάει τόσο πολύ αυτή την ομάδα, που σε όλες τις περιστάσεις, στην Α’, στη Β’ και σε… όλη την Αλφαβήτα, θα είναι εκεί για να στηρίζει. Ό,τι και να βλέπει, όσες πίκρες και αν τον έχουν ποτίσει.
