Ο Παναθηναϊκός έκανε το αυτονόητο και πέρασε χθες από τη Λυών, επικρατώντας της Βιλερμπάν. Το ότι κέρδισε τους προτελευταίους Γάλλους δεν είναι κατόρθωμα, αλλά παράλληλα γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά πως με το υπάρχον format της Ευρωλίγκας, κάθε διπλό είναι χρήσιμο και δεν έχεις την πολυτέλεια να… σνομπάρεις κανέναν αντίπαλο. Πόσο μάλλον δε, όταν προέρχεσαι από τρεις συνεχόμενες ήττες, η μια πιο επίπονη από την άλλη. Τρεις ήττες, που αφήσαν τους ”πράσινους”… μετεξεταστέους, στην πρώτη τους πραγματικά μεγάλη ευκαιρία να πείσουν τους πάντες πως έχουν αλλάξει στάτους και αποτελούν ένα σύνολο που πρέπει να το υπολογίζει κανείς για την πρώτη εξάδα της Ευρωλίγκας και όχι για τις παρυφές των Play In. Οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν πήγαν στην Γαλλία με ένα τεράστιο ”πρέπει” να πλανάται στα αποδυτήριά τους, με ένα τεράστιο άγχος να τους καταβάλλει. Και ενώ στο Α’ ημίχρονο είχαν στρώσει τον δρόμο τους για ένα εύκολο, ξεκούραστο και τονωτικό διπλό, τα έκαναν ξανά… μαντάρα, έβαλαν την ομάδα του Ποτσέκο μέσα στο παιχνίδι και χρειάστηκε να μπούμε στο τελευταίο τρίλεπτο, για να καθαρίσουν το παιχνίδι. Και αν η νίκη κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, υπάρχει ένα αμείλικτο στατιστικό, που αναδεικνύει την αστάθεια της ομάδας του Αταμάν. Σε ένα ματς απέναντι σε μια από τις χειρότερες ομάδες της διοργάνωσης, ο Παναθηναϊκός πέτυχε 15 (!) τρίποντα, ο Σλούκας έκανε ρεκόρ καριέρας σε ασίστ, αλλά παρόλα αυτά οι ”πράσινοι” ΔΕΝ κέρδισαν εύκολα. Αυτό από μόνο του δείχνει, πως για να έφτυσε… αίμα η ελληνική ομάδα στο νεόχτιστο γήπεδο της γαλλικής ομάδας, κάτι πήγε πολύ λάθος. Ή μάλλον, μια αλληλουχία πραγμάτων λειτούργησαν και πάλι προβληματικά ή δεν λειτούργησαν καθόλου.
– Το κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ ήταν και πάλι μια σκέτη… τραγωδία: Όταν σε ένα παιχνίδι που ελέγχεις απόλυτα το τέμπο, επιτρέπεις στον αντίπαλο να έχει 15 δεύτερες επιθέσεις, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο… αυτοκτονικός γίνεσαι. Η ASVEL βρήκε πολλούς πόντους από δεύτερες ευκαιρίες, με τους Φαλ και Λοβερν να δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα σε αυτό τον τομέα, Στα παιχνίδια που έχει δώσει μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα, μόνο σε αυτό κόντρα στη Μπασκόνια υπερείχε ξεκάθαρα στον τομέα του ριμπάουντ (42-32). Σε όλα τα υπόλοιπα ματς, ήταν στην ελάχιστο καλύτερος, ισοδύναμος ή και πολύ χειρότερος από τον αντίπαλο, όπως στα παιχνίδια με Ζαλγκίρις, Εφές, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Και όταν κάποια ματς εξ αυτών έχουν κριθεί στο σουτ, καταλαβαίνει πόσο πολύ έχει κοστίσει ο συγκεκριμένος τομέας στους ”πράσινους”.
Ας δούμε όμως πού οφείλεται αυτό το πρόβλημα, σε έναν τομέα που υποτίθεται λύθηκε το καλοκαίρι, με την απόκτηση Center με ποικιλία χαρακτηριστικών και τον υποστηρικτικό ρόλο του Μήτογλου μέσα στη ρακέτα:
1) Ο Λεσόρ δεν μπορεί να σου δίνει 32-33 ποιοτικά λεπτά: Ο Γάλλος Center του ”τριφυλλιού” παίζει τόσο πολύ, που μετά το τέλος του παιχνιδιού μπορείς πολύ εύκολα να απομονώσεις εξαιρετικά του διαστήματα και σημεία στο ματς που βρίσκεται… αλλού για αλλού. Ο Λεσόρ ΔΕΝ μπορεί να μείνει για πολλά συνεχόμενα λεπτά απόλυτα συγκεντρωμένος, υπάρχουν σημεία στον αγώνα που χάνεται εντελώς και υποπίπτει σε χαζά λάθη, που θα μπορούσε άνετα να αποφύγει. Για παράδειγμα, είναι απίστευτη η αφέλεια με την οποία ο Γάλλος δέχεται δύο back to back γκολ – φάουλ από τον Καμπαρό, με τρόπο… copy paste. Υπάρχουν άλλα διαστήματα μέσα στα ματς, που ο 28χρονος ψηλός μοιάζει… οδοστρωτήρας και καταπίνει τους πάντες στο διάβα του, όμως χρειάζεται ο Αταμάν να βρει τρόπους να παίρνει περισσότερα πράγματα και σε μεγαλύτερα διαστήματα από τα υπόλοιπα 5άρια του.
2) Μηδαμινή εμπιστοσύνη στα άλλα Center: Ο Αταμάν ορισμένες φορές μοιάζει αρκετά φοβικός με το υλικό του. Για παράδειγμα, ο Κώστας Αντεντοκούνμπο δεν έχει παίξει σε ματς Ευρωλίγκας πάνω από 12 λεπτά. Χθες μπήκε κατά συνθήκη, λόγω των 4 φάουλ του Λεσόρ και της κακής παρουσίας του Μπαλτσερόφσκι και ομολογουμένως ήταν ο παίκτης που με την ενέργεια που έβγαλε, γύρισε ξανά το μομέντουμ υπέρ του Παναθηναϊκού. Το είχε κάνει και σε διαστήματα των ματς με Μακάμπι και Μπασκόνια και μετά έγινε ξανά… DNP και πιθανόν θα ξαναγίνει DNP στους αγώνες της επερχόμενης ”διαβολοβδομάδας”. Όσο για τον Μπαλτσερόφσκι, τα συνεχόμενα λεπτά που παίρνει στο παρκέ είναι ελάχιστα και ο λόγος που περνάει στο παρκέ είναι συνήθως για να ξεκουράσει τον Λεσόρ. Δεν έχει βρει ακόμα ξεκάθαρο ρόλο, μοιάζει σαν ψάρι έξω από τα νερά του και πέραν της εμπειρίας που είναι δεδομένο πως του λείπει, υπάρχει και ξεκάθαρο ψυχολογικό έλλειμα για τον Πολωνό.
3) H έλλειψη μεγέθους στη θέση ”3”: Ο τραυματισμός του Ιωάννη Παπαπέτρου, που είναι ο μοναδικός παίκτης του ”τριφυλλιού” με επαρκές μέγεθος για να καλύψει τη θέση ”3” και να δώσει μάχες με δυνατά κορμιά των αντιπάλων, έχει παίξει καταλυτικό ρόλο για να δημιουργηθεί αυτή η δυσμενής συνθήκη στον τομέα του αμυντικού ριμπάουντ για τον Παναθηναϊκό. Το ”small ball” του Αταμάν με τρία γκαρντ ή το κατά συνθήκη ”βάπτισμα” του Γκριγκόνις σε 3άρι μπορεί να προσφέρει πράγματα στην περιφέρεια και το spacing, όμως ούτε ο Λιθουανός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος χρησιμοποιείται για να καλύψει τη θέση του small forward αρκούν σωματικά και έχουν τη δύναμη και τον όγκο για να τα βάλουν με άλλους παίκτες στη θέση τους, που υπερέχουν σωματοδομικά.
4) Οι δύο όψεις του Ντίνου Μήτογλου: Όλοι εστιάζουν – και όχι άδικα – στις εξαιρετικές επιδόσεις του Ντίνου Μήτογλου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω τελείωσε ακόμα ένα ματς με double double και 11 ριμπάουντ. Στα ριμπάουντ που διεκδικεί ο ίδιος, ο Έλληνας forward είναι πραγματικά dominant και απόλυτα απαιτητικός, με αποτέλεσμα να δίνει τρομερές θέσεις στο συγκεκριμένο τομέα. Τι γίνεται όμως στις φάσεις που δεν διεκδικεί ο ίδιος το ριμπάουντ και καλείται να κάνει box out. Στο κομμάτι αυτό, ο Μήτογλου είναι και αυτός με τα… φεγγάρια και πολλές φορές, αν δεν είναι καλά ο Λεσόρ σε εκείνο το κομμάτι, δεν είναι ούτε εκείνος. Κάπως έτσι, βλέπουμε τον Παναθηναϊκό, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, να χάνει και τα μακρινά αμυντικά ριμπάουντ, με κάθε πιθανό και… απίθανο τρόπο.
Πόσο μπορεί να βοηθήσει η επιστροφή του Χουάντσο;
Το αγωνιστικό come back του Χουάντσο Ερναντγκόμεζ στη δράση, μπορεί να είναι μια απάντηση στον… άλυτο γρίφο του Α’ γύρου. Ο Ισπανός, ο οποίος έχει σπουδαίο αμυντικό φίλτρο και μπορεί να κατέβει σε διάφορα σχήματα στη θέση ”3” μέχρι την επιστροφή του Ιωάννη Παπαπέτρου, έχει την δυνατότητα να προσφέρει αρκετά στην ομάδα του. Τον είδαμε πριν τραυματιστεί, στον νικητήριο αγώνα του ”τριφυλλιού” στο ΣΕΦ, να είναι ο ”X Factor” των ”πράσινων”, αγωνιζόμενος σχεδόν εξ ολοκλήρου στη θέση ”3” και βγάζοντας σπουδαίες άμυνες σε όλο το παιχνίδι, με τον Παναθηναϊκό τότε να κατεβάζει τον αιώνιο αντίπαλό του μόλις στους 54 πόντους και να τα πηγαίνει νορμάλ και στο κομμάτι του ριμπάουντ (46-45). Δεν είναι πανάκεια η επιστροφή του Ισπανού, όμως η ύπαρξη ενός ακόμα δυνατού κορμιού ρακέτας, μπορεί να περιορίσει τις ζημιές.
